به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت داوود(ع) یکی از پیامبران معروف بنی اسرائیل است که در سال 1033 قبل از میلاد متولد شد و 370 سال پس از رحلت حضرت موسی(ع) قلمرو پادشاهی بزرگی را برپا نمود.

این گزارش می افزاید: نام او در قرآن 16 بار ذکر شده است. قرآن او را از انبیای بزرگ الهی دانسته و تأکید نموده است که خداوند به او کتابی به نام زبور عطا کرده بود.

نام زبور تنها 3 بار در قرآن آمده است و مطلب بیشتری از ماهیت آن فاش نشده است. اما چنان که از نامش پیداست، زبور متن سرود گونه ای داشته که داوود(ع) آن را با آوازی زیبا می خوانده است، چنان که هنگام تلاوت آن﴿ذکر خداوند﴾ پرندگان و حتی کوه ها با او هم آواز می شدند.

این گزارش حاکیست:‌ خداوند زبور را در سه فصل و در قالب یکصد و پنجاه سوره، به زبان عبرانی بر داوود نازل گردانید. قسمت اول به زندگی بخت‌النصر و آینده او اختصاص دارد و نیمه دوم آن داستان اهالی ثور است و آخرین بخش شامل پندها و حکمت ها می باشد.

313/17